6 Μαρτίου 1994. Ωρα 8:50. Μετά από 12 μέρες σε καταστολή, η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά. Μια ευθεία γραμμή στο μηχάνημα. Κι εκείνος ο ενοχλητικός, διαπεραστικός ήχος. ΤΕΛΟΣ.
Η αυλαία πέφτει πάντα με χειροκρότημα. Εδώ το χειροκρότημα είναι εκκωφαντικό. Και μαζί είναι τραγούδι. Είναι φιλιά. Είναι χιλιάδες. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που την αποχαιρετά. Όπως έγραψε η Φρίντα Μπιούμπι στη βιογραφία της Μελίνας... ''Εδώ δεν έχουμε κηδεία. Έχουμε αποθέωση.''
''Η Μελίνα ζει και ζητά φωτιά! Μελίνα, σε φιλώ. Μελίνα, γεια σου!''... Τα λόγια του στενού της φίλου Ζακ Λανγκ στην κηδεία της. Κι ύστερα το τελευταίο σεργιάνι... Με το αγαπημένο της, κόκκινο φουστάνι στο προσκεφάλι της...
''Αλήθεια, κάποιοι άνθρωποι, όταν το σώμα τους πεθαίνει, αποχωρούν πολύ σύντομα. Πώς ήταν; Κανείς δε θυμάται λεπτομέρειες. Αλλά η Μελίνα είναι τόσο, μα τόσο ζωντανή! Κι αυτό είναι ένα είδος αθανασίας, δε νομίζεις; Το να έχει κάποιος μία τόσο έντονη παρουσία ακόμα κι όταν το σώμα του έχει πεθάνει, είναι αθανασία. Μία υπέροχη αθανασία'' γράφει η Φρίντα Μπιούμπι στον επίλογο του βιβλίου της.
